CZYTELNIA

Są takie doświadczenia w życiu, które zapadają w nas głęboko i które pamiętamy mimo upływu lat, z powodu emocjonalnego poruszenia jakie wywołały. Przeżyte uczucia zostawiają ślad, odciskają się jak pieczęć na duszy człowieka.  Takie było dla mnie spotkanie z  dziewięcioletnim chłopcem - Pawłem.

Tekst w języku polskim, angielskim i rosyjskim.

Garść wskazówek jak zaopiekować się dziecięcym niepokojem przed pójściem spać.

Dzieci dostrajają się emocjonalnie do rodziców/opiekunów. Mówi się, że są doskonałym barometrem emocjonalnym. W związku z tym, aby pomóc dziecku wyciszyć niepokój, trzeba najpierw zrobić to samemu.

Zmiany społeczne spychają śmierć na margines, zanikają rytuały, które pozwalały zdrowo przejść przez żałobę. Nasi dziadkowie i rodzice widzieli szlochające płaczki, czuwali przy ciele w trumnie, żegnali się umierającą osobą i spotykali się, aby wspominać. Byli tak blisko śmierci, jak blisko byli życia.

Stres się przydaje. Jest sygnałem, że coś jest nie tak. Pomaga radzić sobie w niebezpiecznych i trudnych sytuacjach. Może jednak stać się kłopotem, gdy jest go za dużo.
Kilka wskazówek, jak sobie z nim radzić. Każdy je zna, ale warto spojrzeć na nie jeszcze raz, może z innej perspektywy.

Szkolenie psychoterapeutyczne jest wymagające na wielu poziomach, angażuje intelektualnie oraz emocjonalnie. Nauka rozumienia pacjenta, branie udziału w licznych superwizjach i stażach klinicznych uruchamia silne emocje.

Tekst w języku polskim i angielskim.

Jest to opowieść o chłopcu, który miał na imię Olek, mieszkał w Polsce, w mieście, które nazywało się Kielce i miał dziesięć lat. A właściwie, to wszystko było inaczej: miał na imię Ołeh i przyjechał z Ukrainy. Ale kiedy ktoś go pytał o imię, a on mówił: „jestem Ołeh”, zazwyczaj słyszał: „no tak, Olek, ładne imię” i wtedy on machał na to ręką. W ogóle machanie ręką to coś, co ostatnio robił najczęściej. 

Tekst w języku polskim i angielskim.

Moja babcia opowiadała mi różne bajki i opowieści. Często zaczynała od tego, że bajka potrzebuje otulenia ciepłym kocem jak dobrymi bezpiecznymi ramionami, które pomogą ukoić, uspokoić, utulić, ulżyć. Gdy nie ma pod ręką koca, chusty, czegoś co otula, to może obok są bezpieczne ramiona, mogą być też te pluszowe. Pluszowe ramiona maskotki, która tak dobrze rozumie i dużo wie…i może teraz i za chwilę możesz sprawdzić jak to jest, kiedy pozwalasz sobie na takie otulenie, przytulenie.

- W Polsce mamy pokój, ale też zmagamy się z trudnymi emocjami. Oddziałują na nas dwa elementy. Po pierwsze: widok tysięcy osób w kryzysie, które się do nas przedostają, dworce pełne matek z dziwnie cichymi dziećmi. Po drugie: odżywają w nas historie przekazywane z pokolenia na pokolenie, a sięgające II wojny światowej. W naszym kraju tak naprawdę każda rodzina została wtedy poszkodowana i teraz te wspomnienia się budzą - tłumaczy Krzysztof Klajs.

Wojna brutalnie rozdziera codzienność na dwie części: PRZED wybuchem wojny i PO wybuchu wojny, PRZED stratą i PO stracie... Stracie wiary w bezpieczny i przewidywalny świat, stracie miejsca zamieszkania, stracie dotychczasowego rytmu dnia, tygodnia, stracie kontaktu z bliskimi i ważnymi osobami, stracie życia bliskich, stracie…

Dawno, dawno temu… za jedną górką, za rzeczką i za zieloną polaną była wioska. A w wiosce stały domki, tak jak to stoją w wioskach. Bywa, że jedne są niskie, inne wysokie i są te z dużą liczbą okien i te z małą liczbą okien…tak było też w tej wiosce…a przy niektórych domkach były ogródki, czasem stodoły albo chlewiki, albo kurniki, albo pasieki i w każdym domku mieszkali ludzie…różni…wysocy, niscy, średniego wzrostu, młodzi i starzy, dorośli i dzieci…

Polska stara się pomóc zewszystkich sił, wysyłając paczki, pomagając w transporcie, przyjmując pod swój dach osoby z Ukrainy... W tym wszystkim są też nasze dzieci. Słyszą nasze rozmowy, audycje z radia i telewizji. Nie zostawiajmy ich z tymi informacjami bez wyjaśnień. Rozmawiajmy z nimi.

Zastanawiam się, czy to, co się dzieje między babciami a wnuczkami jest jedynie efektem przemian społecznych? Rezultatem bariery, przepaści, która dzieli te dwa pokolenia, przerywając, ograniczając a może nawet uniemożliwiając przekaz pomiędzy nimi?

„I żyli długo i szczęśliwie” – dodaje autor bajki, kończąc swoją fascynującą opowieść."... I tu gdzie kończy się jedna historia, zaczyna się druga – tworzenie przyszłości  małżeństwa czy rodziny...

Jako terapeutka ericksonowska snuję opowieści i chcę Państwa zaprosić do wysłuchania tej prezentacji trochę jak opowieści metaforycznej, bo zdaję sobie sprawę, że opowiadając o tamtych pacjentach i o ich sytuacji zamknięcia, lęku, frustracji, niepewności… tak naprawdę mogłabym opowiadać o sytuacji wielu z nas, wielu naszych pacjentów i wielu osób, które nas otaczają.

Różne osoby spotykam na swojej drodze. Różne są światy osób, z którymi mam kontakt. Dzięki spożytkowaniu umiejętności pacjenta, mogę pomóc poprawić jego jakość życia, pomóc dostrzec możliwości, które ma, stworzyć korzystne warunki do poprawy życia. Dzieje się to za zgodą pacjenta. Pacjent ma wybór. Nie widzę innej możliwości – jestem po jasnej stronie mocy. 

Na zewnątrz powoli zapadał zmrok. Pani A. stała przy kuchennym oknie, wpatrując się w wirujące, w świetle latarni, płatki śniegu. Do jej uszu docierały pojedyncze odgłosy wieczornej krzątaniny sąsiadów, które niosły się poprzez wentylację bloku. Dla odmiany w jej mieszkaniu panowała niczym niezmącona cisza...

Aby chłonąć lepiej atmosferę i przestrzeń danego miejsca, spróbuj wniknąć w nią bardziej za pomocą: słuchu, wzroku, węchu, smaku i dotyku. Zanurz się w przyjemnych odczuciach i pozytywnych emocjach. Można iść i czuć; iść i słyszeć; iść i widzieć. Idąc możesz także smakować i wąchać.
Wchodzimy do lasu...

Pani M. wchodziła do sali terapii owiana mgiełką dobrych, francuskich perfum. Jej eleganckie ubranie i dyskretny makijaż, podkreślający nietuzinkową urodę, sprawiały, że robiła wrażenie raczej dziennikarki z ekskluzywnego magazynu, pragnącej napisać reportaż o życiu chorych, niż pacjentki oddziału leczenia depresji. A jednak pani M. cierpiała przeokrutnie, zaś diagnoza "zaburzenia depresyjne nawracające" była w pełni uzasadniona.

Zdaje się, że było to tak niedawno. Może pięć lub sześć lat temu. Pamiętam to wyraźnie. Pamiętam jak się czułem, będąc pierwszy raz na superwizji grupowej. Działo się to równolegle z moim udziałem w kursie psychoterapii. Towarzyszyło mi wówczas poczucie zadziwienia i niedowierzania, gdy słyszałem o sobie, że jestem psychoterapeutą. Czułem się niepewnie. To było przecież moje marzenie...

Ukończenie studiów psychologicznych, medycznych czy pedagogicznych może stać się asumptem do rozwoju zawodowego ukierunkowanego na pomoc pacjentom czy klientom. Warsztaty terapeutyczne, terapia własna, kilkuletnie kursy kształcące umiejętności terapeutyczne oraz superwizje są koniecznymi i powszechnie uznawanymi formami kształcenia terapeutów. Mniej mówi się o innej formie edukowania się terapeutów – udziale w konferencjach.

Zaczął robić się zmierzch. Chwilę jeszcze szłam i prawie zatraciłam się w chodzeniu. Szłam i byłam trochę tu, a trochę w swoich myślach, a nogi i tak wiedziały, jak prowadzić. O takim stanie Mihály Csíkszentmihályi mówi, że to stan przepływu (flow) lub - może ładniej - po polsku: uskrzydlenie...

Dostrzeżenie i sprostowanie błędnych wyobrażeń pacjenta na temat hipnozy pomoże nawiązać bezpieczną relację, odnieść się do kwestii kontroli, rozwiewa jego lęk i niepewność oraz wspiera formułowanie realistycznych oczekiwań.

Pewien ogrodnik nie mogąc doczekać się syna obdarzył ojcowską energią drzewko, które zasadził. Pragnął, by był to gatunek najbardziej podobny do niego: dorodny, mocny, odporny, wyprostowany, pewny swojej wartości, dający wiele owoców. Chciał, aby stało w centralnym miejscu ogrodu tuż obok jego domu...

Tak, wszystko to miałem w sobie. Wydostawało się z całego mojego ciała... Muszę coś z tym zrobić. Muszę poszukać pomocy. Spokojna, ciemnowłosa terapeutka poprosiła najpierw, abyśmy porozmawiali. Mówiła o przestrzeni, która rozpościera się pomiędzy stresującym wydarzeniem, a naszym zachowaniem. „Jeśli wiesz więcej o tym, co robisz, to możesz więcej robić tego, co chcesz” - zacytowała Moshe Feldenkraisa.

Dziś bardziej od zmyślonych wolę odwiedzać prawdziwe kraje. Spotykani w nich ludzie wydają mi się znacznie ciekawsi od grapefruitożernych albinosów. Od tropów Yeti wolę ślady zdarzeń, które pozostają w ludzkiej pamięci. Przede wszystkim jednak każda terapia jest dla mnie fascynującą podróżą. To piękne, że mogę towarzyszyć ludziom w, czasem niezmiernie trudnej, drodze do wewnątrz...

„Ludzie zbudowali piramidy dawno temu, więc człowiek może wszystko.”
                                                                                           M.H.Erickson

„Co to wszystko znaczy? Zapytałam onkologa, uprzejmego człowieka, który nosił ogromny ciężar, ponieważ widział już  setki tragedii. Powiedział -  „Mam nadzieję, że przeżyje Pani dwa lata”. Zamknęłam notatnik i poszłam spać. Kilka dni później miałam spotkanie z moim terapeutą – Erickiem Greenleafem.

"Przypadek, jaki chcę omówić pochodzi niemal sprzed trzydziestu lat, kiedy pracowałem w klinice uniwersyteckiej  w  Heidelbergu. Pacjent miał bardzo nietypowe symptomy – drżenie podniebienia miękkiego. W ciągu trzydziestu lat w naszej klinice mieliśmy tylko dwa przypadki tego typu."

Niezwykle istotne jest, aby stonować sytuacje, w których dzieci mogłyby poczuć lęk lub panikę dorosłych. Poniżej zawarte są wskazówki, dzięki którym dziecko może poczuć jeszcze bardziej Twoje wsparcie, uwagę i miłość...

Preferowany przez nas model pracy psychoterapeutycznej, to podejście Ericksonowskie - nastawienie na wywoływanie zmiany przez uruchomienie zasobów tkwiących w człowieku, rozpoznanie jego ograniczeń i otworzenie dostępu do konstruktywnych aspektów nieświadomości, zorientowanie na przyszłość w celu twórczego przeorganizowania reakcji.

Milton Hyland Erickson (ur. 5 grudnia 1901 w Aurum, zm. 25 marca 1980 w Phoenix) – amerykański psychiatra i psycholog specjalizujący się w hipnozie klinicznej, pionier terapii rodzin.